Trendnet

Skemmti­legt frá upp­hafi til enda

Alba sem leik­ur barn og dans­andi frosk í leik­rit­inu legg­ur mikið upp úr því að njóta þess að vera á sviðinu frá því að dregið er frá og þangað til dregið er fyr­ir aft­ur.

„Ég á erfitt með að gera upp á milli atriða,“ seg­ir Alba þegar hún er spurð hvað sé skemmti­leg­ast í sýn­ing­unni. „En mig lang­ar að segja að upp­hafs­atriðið þegar við erum með kitl í mag­an­um yfir spenn­ingi að nú sé leik­ritið að hefjast – mér finnst allt skemmti­leg­ast við þessa frá­bæru sýn­ingu. Hraðaskipt­ing­arn­ar eru smá erfiðar, þegar við erum að skipta um bún­inga baksviðs á mettíma.“

Hvað fannst mömmu skemmti­leg­ast við sýn­ing­una?

„Sýn­ing­in er al­gjör gleðisprengja frá upp­hafi til enda. Eitt­hvað sem al­menn­ing­ur þarf á þess­um furðulegu Covid-tím­um. Ég fór á for­sýn­ing­una þar sem ég sá ekk­ert nema Ölbu og náði svo að njóta mín bet­ur á frum­sýn­ing­unni þar sem ég hló af Soffíu frænku og ræn­ingj­un­um á milli þess sem ég dáðist af leik­mynd, bún­ing­um og öll­um flottu börn­un­um. Ég elska líka bara þessa fal­legu bygg­ingu – Þjóðleik­húsið, maður fær ein­hvern góðan anda yfir sig þar.“

Varst þú alltaf ákveðin í að koma heim fyr­ir frum­sýn­ing­una? Jafn­vel þrátt fyr­ir að þurfa að fara í smá sótt­kví?

„Já! Ég hefði aldrei misst af svona stóru mó­menti þó að ég hefð þurft að vera í sótt­kví í mánuð. Það var þó brostið pabbahjarta sem missti af sýn­ing­unni þar sem hann er fast­ur í bolta­leik í Dan­mörku. Von­andi nær hann þó sýn­ingu áður en Kar­demommu­bæn­um lýk­ur, ég er al­veg viss um það.“

Staðráðin í að láta þetta ganga upp

Ertu búin að ganga með þenn­an draum í mag­an­um lengi að fá að taka þátt í leik­riti?

„Ég hef alltaf haft gam­an af því að leika, en þetta var nú samt kannski ekk­ert sem ég var beint að stefna að. Þetta var allt sam­an smá til­vilj­un – frá­bær til­vilj­un! Það var æðis­leg til­finn­ing að fá hlut­verkið, við mamma felld­um nokk­ur gleðitár sam­an á meðan pabbi hristi haus­inn bros­andi og spurði hvað við vær­um nú búin að koma okk­ur út í. Mamma fór með mér í gegn­um pruf­urn­ar á FaceTime, held að hún hafi verið miklu stressaðri en ég en hún sýndi mér það aldrei en sagði við mig um það bil 100 sinn­um: „Alba, mundu bara að vera þú sjálf.“ Það hef­ur greini­lega virkað vel.

Ég var með lít­inn grunn í leik og dansi þó svo að ég hafi alltaf haft áhuga á því. Það er því um að gera fyr­ir alla sem dreym­ir um að vera á sviði að láta reyna á það og skella sér í pruf­ur – ekk­ert víst að það klikki.“

Það hlýt­ur að hafa verið ánægju­legt að sjá barnið sitt ná þess­um ár­angri en fylgdi þessu ein­hver tregi eða kvíði vegna bú­setu ykk­ar?

„Þetta voru blendn­ar til­finn­ing­ar, við vor­um ótrú­lega stolt af Ölbu og á sama tíma var þetta erfið ákvörðun fyr­ir fjöl­skyld­una. Það sem réð ákvörðun var að við hugsuðum að ef við tækj­um þetta frá henni þá gæti þetta verið atriði sem hún kannski myndi enn sjá eft­ir á full­orðins­ár­um – því maður veit aldrei hvort og hvenær svona tæki­færi koma. Við vor­um því alltaf staðráðin í að láta þetta ganga upp.

Í venju­legu ár­ferði er ég mikið á ferðinni þar sem hluti af minni vinnu er á Íslandi  en skyndi­lega stækkaði heim­ur­inn svaka­lega með þessu Covid-ástandi og þess­ar aðstæður urðu all­ar mikið erfiðari. Pabb­inn sem er hand­boltamaður hef­ur til dæm­is ekki færi á að ná sýn­ingu eins og staðan er núna og þá hef­ur þetta tíma­bil lengst til muna hjá okk­ur fjöl­skyld­unni.“

Alba er í fyrsta skipti skráð í ís­lensk­an skóla en þegar hún var yngri fékk hún stund­um að fara í heim­sókn í ís­lensk­an leik­skóla og í heim­sókn í Mela­skóla þegar hún varð eldri.

„Í dag er ég í Álfta­mýra­skóla og í fyrsta sinn skráð í ís­lensk­an bekk. Fynd­in til­vilj­un að um­sjóna­kenn­ar­inn minn er ein­mitt leik­ari, sem lék einu sinni í Þjóðleik­hús­inu. Ég get því ekki verið heppn­ari með skiln­ing þegar ég þarf að fá frí fyr­ir æf­ing­ar og slíkt. Það er mjög gam­an!“

Alba seg­ir að hún eigi góðar ömmu og afa sem passa hana þegar hún er á Íslandi en auðvitað sakn­ar hún for­eldra sinna og bróður síns sem eru oft­ast í Dan­mörku.

„Í vor þegar það voru eng­in flug þá var mjög erfitt að kom­ast ekki til þeirra en að lok­um gekk það upp og þá kláraði ég skóla­árið í danska skól­an­um mín­um. FaceTime er mjög mikið notað í okk­ar fjöl­skyldu. Mamma hring­ir í mig mörg­um sinn­um á dag.“

Hvað hafi þið lært á því ferli að búa ekki í sama landi?

„Það mik­il­væg­asta sem við höf­um kannski lært er að við vilj­um alls ekki búa hvert í sínu land­inu og við sökn­um þess að hafa alla fjöl­skyld­una sam­an. Við lát­um þetta virka í þetta skiptið, þó svo að ástandið sé að gera okk­ur erfitt fyr­ir. Í fram­hald­inu sam­ein­umst við öll og reyn­um eft­ir fremsta megni að halda því þannig. Það er síðan spurn­ing hvort við höld­um áfram að elta pabb­ann í bolta­leik eða byrj­um að elta Ölbuna í leik­list í staðinn.“