EEEEEINS og áður kom fram, eeef þið lásið bloggið frá áður þegar ég talaði um það, þá fór ég til Berlínar á Adele tónleika sem kæróinn minn gaf mér í jólagjöf.
Ég get alveg sagt ykkur það, að ég elskaði Adele, hef alltaf gert, finnst hún frábær. En eftir að hafa farið á tónleikana þá sprakk skalinn.
Nú skal ég segja ykkur aftur hvernig Adele, nýja besta vinkona mín nálgast áhorfendur sína eins og equals. Ekki eins og hún sé frægari, ríkari, betri, sætari ekkert. Hún er bara þessi pía sem mætir í partý, spjallar við alla, er fyndin, góð, yndisleg og maður upplifir bara eins og hún sé orðin vinkona manns því það skín af henni hvað hún er frábær. Það var alveg magnað að upplifa eiginlega, hún var svo fyndin og frábær. Hleypti allskonar fólki uppá svið, tveir menn sem trúlofuðu sig, einn sem klæddi sig upp eins og hún. Æ ég veit það ekki, ég bara, þessir tónleikar sitja í mér. Ef þið einhverntíman hafið tækifæri á að fara á Adele tónleika, geriði það fyrir mig og farið.
Núna hreinlega sakna ég hennar og ég er eeenúll að grínast.
Það var einstaklega skemmtilegt að Berlínar múrinn var á LEIÐINNI á tónleika, svo við slógum tvær feitar flugur í einu höggi.
Ég skal alveg viðurkenna að svona fimm sekúndum eftir að ég tók þessa mynd, þá missti ég allt kúl og fór að hágrenja. Að hlusta, LIVE, á Adele syngja “To make you feel my love” og eiga tvo stórkostlega fallega engla uppá himni sem maður saknar, er bara ávísun uppá waterwork.
BRAVO OFKÐEJFPEW´HFE EIWPR PR
Svo á leiðinni heim var svona fallegt á leiðinni.
Skrifa Innlegg