Ég er búin að fara fram og tilbaka með það að skrifa þessa færslu og hvernig ég get komið þessu rétt frá mér. Ég vil nefnilega getað litið tilbaka seinna og séð svart á hvítu þann árangur sem ég hef náð á undanförnum vikum en ég er þó óvön að hleypa lesendum svo nálægt mér hér í gegnum bloggið. Þessi færsla er því mest fyrir mig sjálfa því ég er afskaplega stolt af mér í dag en eins og ég hef áður komið inn á þá hef ég verið á Dale Carnegie námskeiði undanfarnar vikur og útskrifaðist svo í gær með frábæran árangur. Á útskriftinni hlaut ég einnig viðurkenningu fyrir tímamótaárangur og þá sannfærðist ég um hversu stór skref ég hef tekið á þessum síðustu vikum. Mig hafði nefnilega langað að fara á Dale námskeiðið í alltof mörg ár, ég fór á dagsnámskeið fyrir tveimur árum og svo þegar ég var unglingur þá mætti ég einnig sem gestur á útskrift á einu námskeiði, svo ég hef lengi vitað hvað þarna færi fram og hversu mikið ég þyrfti einmitt á svona að halda. En árin liðu og það var ekki fyrr en ég las viðtal við eina flotta konu í blöðunum fyrir nokkrum mánuðum síðan að ég skráði mig, ætli það sé ekki líka útaf henni að ég sé að skrifa þetta, eins og ég skuldi það að koma frá mér minni reynslu? Ég er að minnsta kosti ánægð að hafa rekið augun í viðtalið á sínum tíma, eiginlega miklu meira en ánægð og því ætla ég að deila þessu með ykkur.
Útskriftarskírteinið bíður nú eftir að verða rammað inn og sett upp á vegg.
Mikið sem ég er stolt af þessu plaggi, og á litlu miðunum má finna hrós sem allir þátttakendur skrifuðu til hvers annars og vá hvað mér þykir vænt um þessa miða, ég kemst strax í gott skap að lesa yfir hrósin:)
Ég hafði mjög miklar væntingar til námskeiðsins og ákvað að fara ‘all in’ og mætti í alla tímana mjög spennt, svo skemmdi ekki fyrir að kennarinn var einn fyndnasti maður sem ég hef hitt svo það var mikið stuð frá fyrsta tíma. Í byrjun gáfum við okkur einkunn á ýmsum sviðum og skrifuðum niður markmiðin okkar en það var ýmislegt sem ég vildi vinna í, svo ég sé nákvæmlega á hvaða stað ég var í lífinu fyrir ekki svo löngu síðan og vá hvað mig langar ekki aftur tilbaka.
Það er erfitt að benda á eitthvað eitt sem hefur breyst á þessum 10 vikum, en ég finn mjög mikinn mun hvað varðar sjálfstraustið, en ég hef lengi vel haft mjög litla trú á sjálfri mér og mér hefur aldrei þótt ég vera nógu góð í neinu sem ég geri. Sjálfsmyndin var mjög brotin og það hefur haft mikil áhrif á bæði árangur í starfi, námi og í einkalífi í gegnum árin og ég hef misst af fjölmörgum tækifærum útaf þessum leiða ávana mínum að afþakka nánast allt útaf eigin óöryggi. Mér finnst ég vera komin með aukið sjálfstraust í dag bæði til að takast á við allskyns aðstæður sem mér hefði liðið mjög óþægilega í áður og hefðu jafnvel látið mig fá mikinn kvíða. Ég hef sjálfstraust til að segja oftar já, því nei hefur nefnilega lengi verið uppáhaldsorðið mitt þegar ég hef verið beðin um eitthvað sem væri smá út fyrir þægindarhringinn minn. Það hefur verið mjög hollt að hafa verið dregin mjög langt útfyrir þægindarhringinn minn á námskeiðinu og það kom upp skipti sem mig langaði til að skríða undir stólinn minn og láta mig hverfa. Þá var það æfing sem við áttum að standa fyrir framan hópinn og láta mjög mikið í okkur heyrast og láta mikið fyrir okkur fara. Mér hefur nefnilega alltaf þótt best að láta lítið fyrir mér fara og á sínum tíma þá þurfti jafnvel að pína mig nánast til að samþykkja að setja þessa mynd af mér hér að ofan, því vá hvað mig langaði ekkert til þess að þið gætuð vitað hver ég væri.
Lífið hefur svosem ekkert gjörbreyst á þessum nokkru vikum en ég er búin að læra aðferðir hvernig ég get gert það töluvert betra og mun halda áfram að vinna eftir reglunum sem ég lærði. Ég er mikið jákvæðari í dag og þó hef ég aldrei verið neikvæð manneskja, ég er bara komin á nýtt ‘level’ í jákvæðni ef svo má segja, ég geng beint í hlutina og fresta ekki öllu út í hið óendanlega sem ég átti gjarnan til og er þar af leiðandi minna stressuð og með meiri tíma á milli handanna til að njóta.
Það varð einhverskonar tiltekt í höfðinu á mér sem skilar sér síðan á svo marga vegu út í lífið, það er allt einhvernvegin aðeins meira ‘smooth’ bæði þegar kemur að samskiptum við vini, maka og fjölskyldu, vinnu og svo bara daglegt líf.
…og jafnvel eins fáránlega það kann að hljóma þá hefur heimilið mitt sjaldan verið jafn snyrtilegt og síðustu vikur haha:)
Það sem mér finnst þó best við þetta er að þegar ég les núna yfir færsluna þá vottar ekki fyrir neinu stressi og ég ætla að birta þessa færslu eins og ekkert sé eðlilegra, ég meina hvað er það versta sem gæti gerst?
Ég hef verið óstöðvandi síðustu daga að breyta og bæta á heimilinu og ég skil mig stundum ekki að deila ekki oftar myndum héðan heima. Ég hef alltaf sett mjög miklar kröfur á sjálfa mig og stenst þær sjaldnast og svo hefur eigið óöryggi og ansalega mikil feimni spilað stóran þátt í því að ég hef ekkert verið að deila of miklu.
Afgangar af þessari dásemd bíða mín í morgunsárið./ 1 pakki LU cinnamon kex malað, 1 peli þeyttur rjómi, 1 dós vanilluskyr blandað saman og svo ein krukka af kirsuberjasósu. Inní kæli og svo borðað með bestu lyst. (Vöðum bara úr einu yfir í annað hér;)
Svo fóru loksins mánaðarplattarnir upp á vegg í dag, en þeir hafa beðið alltof lengi eftir sínu plássi.
Við erum að tala um að ‘to do’ listinn er að spænast upp:)
Takk fyrir að lesa,
xSvana
Skrifa Innlegg